Op naar het volgende eiland.. Failal

We hadden vannacht slecht geslapen door een storm en een mug (toch nog). Om 09.00 stond het ontbijt klaar en om 10.00 zwaaiden we Matt en Veronique uit. De taxi bracht ons naar de Ferry in Madelena, maar we moesten eerst nog een zwembroek voor Angelo kopen want die waren we vergeten in het vorige hotel (later deze reis gaan we deze weer ophalen), maar in de tussentijd had hij een alternatief nodig. Madelena kent 3 winkels ongeveer 😉 (dit is de hoofdstad van Pico maar heeft 2200 inwoners), dus de dichtstbijzijnde was een souvenir winkel met een aparte sectie op de tweede verdieping voor hele ouderwetse kleding haha. Ang slaagde alsnog voor een kek broekje van 8,-, top! Daarna liepen we terug naar de Ferry waar bleek dat we onze backpacks moesten inchecken. Nadat dat geregeld was konden we even een kopje koffie bij de buren bij Bar Esplanada doen, waar de lokale dronkenlap om 10.45 al bier stond te atten. Onze boot vertrok om 11.55 met 25 min vertraging, al snel voelden we dat dit een lange 30 minuten zou worden. Door het weer was de zee niet echt stabiel. Gelukkig had ik een kwart pil op, zaten we in het midden bij een raam en een open deur en met naar de horizon turen kwam ik een heel end. Angelo voelde zich ook een beetje ziekig. We waren blij weer aan land te zijn en nadat we onze tassen hadden pakten we een taxi naar ons hotel Monte da Guia. Het is een beetje ongezellig maar het is schoon, goedkoop, een heel lieve gastvrouw en heeft een prima ligging dus voor een nachtje prima. Je hebt er ook een gemeenschappelijke woonkamer en keuken (bijna een hostel ;)).

We liepen naar buiten om te gaan lunchen en probeerde het eerst bij Peter’s Café Sport. Dit café is een begrip onder zeilers uit de hele wereld. Elke zeiler, onderweg tussen Europa en Amerika, stopt in de haven van Horta, de laatste stop tussen de twee continenten. Deze bar, die op de drempel van de haven ligt, is een home away from home voor alle zeilers. Een plaats om te eten en te drinken, om je geld om te wisselen of zelfs je post te ontvangen. Peter’s ontvangt post voor zeilers over de hele wereld, die bij hun stop hun brieven komen ontvangen. Door de jaren heen ontstond de traditie van de vlaggen. Elk schip waarvan de ploeg bij Peter’s passeert, mag een vlag afgeven die dan tegen de muren en plafonds van de bar worden genageld. Voor ons was de rij echter te lang dus wij zijn doorgelopen naar Café Volga, waar we het meest vies en goedkoopst tot nu toe hebben gelunched. Maar de buik was vol dus we konden er weer even tegenaan.

Volgens Wikipedia komt de naam Horta Van Van Horten (Vlaamse kolonisten waren bij de eersten die de Azoren of Vlaamse eilanden bevolkten). Horta is bekend van zijn haven die een pleisterplaats is voor jachten die de oceaan oversteken. Het is een traditie dat de bemanning van de jachten een muurschildering op de havenmuur maken. Het voelt hier vooral heel druk, dat zijn we even niet meer gewend. We liepen naar de haven om dit te bekijken. Ik kende één familie die Paul en ik in 2013 hadden ontmoet in Nieuw Zeeland https://www.wereldavontuur.com/nieuw-zeeland/franz-josef-glacier-per-heli/ die de wereld over had gezeild in 4,5 jaar. Zij moesten hier geweest zijn maar je hebt echt honderden schilderingen overal, kleine kans dat je hun schildering dan ziet. En toch ineens op een plek waar we als langs waren gelopen valt mijn oog op een Friese vlag. Na al die jaren zie ik de rekening van de seaquest van Huib Jan nog staan. Grappig!

We hebben daarna even wat gedronken op een terrasje alvorens wat dingen te regelen. We moesten pinnen, restaurant voor vanavond reserveren, boodschappen doen. Inmiddels hadden we aardig wat kilometers in de benen en het was koud/warm en nat/droog. We dronken om de hoek van het hotel nog een drankje en toen was het even tijd voor rust.

Om 19.15 deden we weer een poging bij Peter’s bar, daar konden we buiten een bekende gin-tonic te doen. Om 19.45 hadden gereserveerd bij Pousada forta da horta, zeker geen aanrader haha maar we hebben er wel om gelachen. Het zag er van de buitenkant heel mooi uit, maar van binnen was het terug in de tijd (maar niet de mooie tijd). Ze hadden niet heel veel keuze dus we moesten aan de bloedworst als voorgerecht en een bruschetta waar een Italiaanse oma nu zich omdraait in haar graf. Dat was hetzelfde voor de pasta en ook de kip werden we niet vrolijk van. We hebben er in ieder geval om gelachen en met een uurtje waren we weer buiten. We renden door de regen naar de overkant naar Oceanic, een bar die er gezellig uit zag. Het zat overvol dus we deelden een tafel met een ander stel. Totale chaos aan de bar maar we kregen uiteindelijk onze drankjes, Ang had inmiddels vrienden met de barman gemaakt en daarna ging het steeds soepeler. We zaten in de hipste bar van de stad en een biertje heb je vanaf een euro en een cocktail vanaf vier, ongelooflijk.