De familie ontmoeten

Op de boot aangekomen moesten we al onze gasflesjes inleveren, deze zouden we morgen weer terug krijgen. Wel een beetje jammer is dat we onze uien en aardappels weg moesten gooien vanwege de quarantaine wet tussen staten. De boot was gigantisch, met diverse restaurants, winkels en zelfs een bioscoop.

De stoelen waren gigantisch en konden helemaal plat dus niet te vergeleken met een vliegtuig. Daarbij hadden we onze eigen kussens meegenomen dus dat was ook lekker! We liepen eerst een rondje en begonnen aan Esra’s heerlijke maaltje. Tijdens ons diner hadden we een schitterend uitzicht op de zonsondergang over de skyline van Melbourne. Na het eten draaide de eerste film dus gingen we naar de bios, het was een gratis comedy over ouderen. Prima om de tijd mee door te komen, zeker onder het genot van Esra’s homemade chocolademouse. Na de film liepen we terug en gingen de lampen uit.

Ik heb opzich nog best goed geslapen gezien het feit dat we in een stoel lagen, maar arme Paulie was zelfs voor deze stoel veel te groot. Voor hem was het dus een vreselijke nacht. Als ontbijt aten we (bijna) al onze appels op want ook die moesten weg, echt zonde! Toen we van de boot afkwamen kregen we een voucher van de Mac voor 2 mc muffins ei/bacon voor de prijs van 1. Die aanbieding konden we natuurlijk niet laten schieten. Daarna moesten we 314 km rijden voordat we op de plaats van bestemming waren. De eerste indruk van dit eiland was prachtig, met de laagstaande zon, mist, bergen, heuvels, meren en weilanden is de natuur prachtig.

We dachten onze eerste (dode) Tasmanian Devils al gezien te hebben, maar het was een possum. De Tasmaanse duivel (ook wel buidelduivel) is een zeer vraatzuchtig vleesetend buideldier uit de familie Dasyuridae dat enkel op het eiland Tasmania voorkomt. De Tasmaanse duivel kwam vroeger ook voor in Australië maar is daar circa 3000 jaar geleden al uitgestorven.

Het was nogal een zoektocht naar het huis van de familie maar we hebben gevonden. Het is een schattig Fries gezin met een meisje van 7, jongetje van 4 en een meisje van 2. De oudste twee zijn dotjes maar de jongste is een kleine draak, god wat kan dat meisje schreeuwen. We hebben de hele middag gezellig zitten kletsen en ’s avonds meegegeten. Ruim na het eten kwamen we ter zake, Paul begint dinsdags en gaat heel veel uren maken. We kunnen waarschijnlijk een huisje huren voor $100,- per week maar dat horen we morgen. De bedoeling is dat ik de komende week 2 tot 3 dagen in de week ga oppassen op de kinderen. We gaan dinsdag kijken hoe dat loopt en of ik dat wil want het is bijna vrijwilligerswerk. Ook moet ik gaan bedenken wat ik met de rest van de dagen ga doen en of ik er niet nog een ander baantje bij kan krijgen. Ze wonen hier wel echt schitterend, tussen de bergen (zie foto sunset vanuit keuken), possums en kangoeroes.

Ps. Stukje geschiedenis: Tasmania werd in 1642 ontdekt door de Nederlander Abel Janszoon, hij noemde het Van Diemen’s land naar de laatste gouverneur van de Nederlandse Oost Indische Compagnie. Voor de Nederlanders bleek in eerste instantie dat er weinig kostbaars te vinden was, zij verlieten het land en de Engelsen waren de volgende om het te herontdekken in 1788, ook hier waren de eerste Europeanen veelal gevangenen. Van Diemen’s land stond toen bekend om de meest gruwelijke strafplek van alle Britse kolonies, er heersten veel ziekten en er waren geen wetten. Om van deze reputatie af te komen gaven ze het land een andere naam, namelijk Tasmania. Er woonden toendertijd ongeveer 10.000 aboriginals die schandalig zijn uitgemoord of verhongerd omdat hun land werd afgepakt.